Kontynuujemy cykl „Kolaboranci Hitlera”, w którym przedstawimy liderów politycznych, jak i wojskowych współpracujących z III Rzeszą, kierując się interesem narodowym. Jedni występowali przeciw swoim rządom, które były w koalicji z aliantami, inni wybierali drogę kolaboracji jako jedyną możliwą drogę. W tym artykule przybliżamy historię Muhammada Amina al-Husajni – palestyńskiego polityka. Chciał on wyrwać swój kraj spod panowania Brytyjczyków.
Młodość
Muhammad Amin al-Husajni urodził się w Jerozolimie w 1895 lub 1897 r. Był synem muftiego miasta Mohammeda Tahir al-Husajni, który podobnie jak on w przyszłości był antysemitą. Jego rodzina była bardzo zamożna, a członkowie rodu pełnili funkcję burmistrzów Jerozolimy w latach 1864 – 1920, a jego brat Kamil al – Husajni był Wielkim Muftim Jerozolimy w latach 1908 – 1914 i 1918 – 1921. We wczesnej młodości nauczył się języka tureckiego i francuskiego, a potem studiował prawo islamskie w Kairze. W 1913 r. udał się z matką w pielgrzymkę do Mekki. Warto dodać, że jego ojciec, jak i dyrektor Alliance Israélite Universelle, jego szkoły byli antysemitami co pewnie miało duży wpływ na jego wychowanie.
I Wojna i okres międzywojenny
W 1914 r. wstąpił do armii tureckiej, gdzie był oficerem w 48 Brygadzie, która stacjonowała w Izmir. Przedarł się do Jerozolimy i walczył w arabskich oddziałach przyszłego króla Syrii i Iraku Fajsala I. W 1920 r. wybuchły antysemickie rozruchy arabskie, a Amin al-Husajni został przez to zaocznie skazany na 9 lat więzienia. Oficjalnym powodem były jego płomienne przemowy, które nakłaniały Arabów do niszczenia żydowskich sklepów i domów. Został on jednak po roku ułaskawiony i mianowany Wielkim Muftim Jerozolimy po zmarłym bracie. W 1929 r. próbował uspokoić lud podczas rozruchów, w czasie których zginęło 136 Arabów i 135 Żydów, a rannych zostało 340 Arabów i 240 Żydów. Jednak w 1936 r. już czynnie wspierał arabskie rozruchy. Na czele ochotników z krajów muzułmańskich stanął Fawzi al-Qawugi. Amin al-Husajni ogłosił powszechny strajk paraliżujący handel, rolnictwo, przemysł, transport i przedsiębiorstwa. Brytyjczycy nakazali jego aresztowanie. Zbiegł do Libanu, gdzie przez dwa lata kierował działaniami Arabów, a w 1939 r. do Królestwa Iraku. Tam wezwał do świętej wojny przeciwko Wielkiej Brytanii. Po operacji „Sabine” musiał udać się do Persji (Iranu), a potem gdy Brytyjczycy zajęli ten kraj przez Turcję i Albanię dostał się do Włoch posługując się włoskim paszportem. Zgolił też brodę i przefarbował włosy w celu uniknięcia rozpoznania go.
Czytaj także: Kolaboranci Hitlera: Szalwa Maglakelidze
Islamski sojusznik Hitlera
Muhammad Amin al-Husajni w październiku 1941 r. rozpoczął negocjację z Włochami i kontaktował się nawet z samym Mussolinim w celu zawiązania koalicji w walce przeciwko Brytyjczykom. Warunek był jeden. Państwa osi musiały „uznać zasadę jedności, niezależności i suwerenności państwa arabskiego obejmującego Irak, Syrię, Palestynę i Transjordanię”. Otrzymał od nich milion lirów. W listopadzie tego samego roku odwiedził Niemcy spotykając się z Ernstem von Weizsäckerem (sekretarzem w Ministerstwie Spraw Zagranicznych), Joachimem von Ribentropem oraz Adolfem Hitlerem. Blokował skutecznie próby przesiedlenia Żydów z państw osi na teren Arabii. Wspierał czynnie muzułmanów bośniackich. W ten sposób sformowano dwie dywizje muzułmańskie SS. W 1944 r. Amin al-Husejni wygłosił przez radio komunikat:
„Arabowie, powstańcie jak jeden mąż i walczcie o swoje prawa. Zabijajcie Żydów, gdziekolwiek ich znajdziecie. To podoba się Bogu, historii i religii. To ocali wasz honor. Allah jest z wami”
13. Waffen-Gebirgs-Division der SS „Handschar” była pierwszą niearyjską dywizją SS. Początkowo przebywała ona we Francji, a potem wróciła do Jugosławii, gdzie uczestniczyła w masakrach ludności serbskiej. Potem poddała się Brytyjczykom i została wydana Jugosławii. 23. Waffen-Gebirgs-Division der SS „Kama” była natomiast drugą muzułmańską dywizją SS. Jednostka walczyła z partyzantami, w październiku 1944 r. została włączona w skład 13. Dywizji Górskiej Waffen SS. Muzułmanie nosili fezy, przestrzegano ich zwyczajów, w batalionach byli imami, a w pułkach mułłowie. W dywizjach tych służyli również katoliccy Chorwaci.
Po wojnie
Po wojnie Amin al-Husajni udał się do Szwajcarii, następnie został wydalony do Niemiec i do Francji. W tym czasie w Palestynie powstała Armia Świętej Wojny, na której czele stanął jego brat Abd al-Kadir al-Husajni. W 1948 r. al-Husajni powołał w Gazie Palestyńską Radę Narodową, która ogłosiła niepodległość Palestyny. Władcy Jordanii zabronili mu dostępu do Palestyny. Osiadł w Bejrucie, gdzie zmarł w 1974 r. Chciał zostać pochowanym w Jerozolimie, jednak Izrael nie wyraził na to zgody. Jego siostrzeńcem był Jasir Arafat. W 2002 r. Muhammad Abd ar-Rauf Arafat al-Kudwa al-Husajni, czyli Jasir Arafat uznał swojego wuja za symbol palestyńskiego oporu.
