Zmarł Krzysztof Krauze, jeden z najbardziej cenionych polskich reżyserów filmowych. Był twórcą takich filmów jak: Dług, Plac Zbawiciela, Mój Nikifor, a także Papusza. Reżyser przegrał walkę z chorobą nowotworową. Miał 61 lat.
Krzysztof Krauze urodził się 2 kwietnia 1953 roku w Warszawie. Był synem aktorki Krystyny Krakowskiej. W 1976 roku ukończył Wydział Operatorski PWSFTviT w Łodzi. Po odebraniu dyplomu związał się ze Studiem Małych Form Filmowych Se-Ma-For. Od początku jego krótkometrażowe filmy były bardzo dobrze przyjmowane na różnego rodzaju festiwalach filmowych. Stworzenie Deklinacji przyniosło mu ważne laury w międzynarodowym Krakowskim Festiwalu filmowym w 1980 roku. Dwa listy i Praktyczne wskazówki dla zbieraczy motyli także zapewniły Krauzemu wiele nagród podczas przeglądu „Młodzi za i przed kamerą” w Białymstoku 1979 – 1980.
Na początku lat osiemdziesiątych., wraz z ówczesną żoną Ewą Sałacką wyemigrował na jakiś czas do Wiednia skąd później przeniósł się do Paryża. W 1983 roku powrócił do Polski i związał się ze Studiem im. Karola Irzykowskiego na okres dwóch lat. Zrealizował wówczas głośny dokument Jest traktujący o mieszkańcach wsi Zbrosza Duża, którzy zmierzali na spotkanie z Janem Pawłem II w czasie jego drugiej pielgrzymki do Polski. Film ten przyniósł reżyserowi II nagrodę na przeglądzie Młode Kino Polskie w Gdańsku w kategorii filmu krótkometrażowego. Nagrodę Kultury w Paryżu, a także nagrodę kulturalną Solidarności.
Czytaj także: Wspomnienie Wieńczysława Glińskiego
Następnie związał się z zespołem filmowym TOR kierowanym wówczas przez tandem Zanussi – Kieślowski. Krauze wyreżyserował wtedy Nowy Jork – czwarta rano. Była to komedia obyczajowa utrzymana w klimacie komedii czeskich. Jurorzy docenili wysiłek debiutującego reżysera przyznając mu nagrodę na Festiwalu w Gdyni za najlepszy debiut.
Na kolejny film pełnometrażowy Krauzego widzowie musieli poczekać długie 8 lat. W międzyczasie realizował filmy reklamowe i dokumentalne. Powrotem Krzysztofa Krauzego do długich form był film zatytułowany Gry uliczne z 1996 roku. Nad scenariuszem do filmu pracował ponadto ceniony reporter i scenarzysta – Jerzy Morawski.
W 1999 roku powstaje film dzięki, któremu Krzysztof Krauze zasiadł na ławie najbardziej znaczących reżyserów polskiej kinematografii. Mowa o filmie Dług. Był to jeden z najgłośniejszych filmów lat dziewięćdziesiątych. Krytyk Lech Krupiewski określił dzieło Krauzego – thrillerem i moralitetem w jednym. Film przyniósł reżyserowi wiele nagród wraz z nagrodą Grand Prix FPFF w Gdyni na czele. Dług osiągnął wielki sukces artystyczny i komercyjny.
W 2004 roku w kinach ukazał się kolejny wielki film Krzysztofa Krauzego – Mój Nikifor ze wspaniałą Krystyną Feldman w roli tytułowej. Film traktuje o życiu jednego z największych malarzy prymitywnych Nikiforze Krynickim. Dzieło reżysera odbiło się echem na całym świecie, zbierając liczne laury m.in. na festiwalach w Chicago, Denver, natomiast w Karlovych Varach film dostał główną nagrodę Kryształowy Globus.
Rok 2006 to wielki sukces dramatu Plac Zbawiciela, który zarówno krytyka jak i publiczność okrzyknęły mianem jednego z najważniejszych filmów kinematografii polskiej. Film ten triumfował podczas Festiwalu w Gdyni zdobywając nagrodę Grand Prix – Złote Lwy dla najlepszego filmu, oraz nagrodę dziennikarzy i nagrodę Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto zdobył cztery Orły,a także wiele nagród festiwalowych nie tylko w Polsce, w tym na świecie.
W tym samym roku Krauze został wyróżniony Doroczną Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie filmu. 12 lipca 2006 roku otrzymał list gratulacyjny od Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
Od 2001 roku był członkiem Europejskiej Akademii Filmowej. Od 2008 roku przewodniczącym Rady Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. Ostatnim w pełni zrealizowanym przez Krzysztofa Krauzego filmem był dramat Papusza traktujący o życiu cygańskiej poetki Papuszy.
Źródło: filmweb/wp.pl/ Foto: wikimediacommons/Dudek1337.
