Jak Czarniecki trzykrotnie większego wroga rozgromił

Przybliżamy polskie zwycięstwo Hetmana Stefana Czarnieckiego nad połączonymi wojskami Siedmiogrodu i Kozaków. 

Geneza

Pod koniec stycznia 1657 r. wojska Siedmiogrodu wkroczyły do Polski od południa na czele z księciem Jerzym Rakoczym. Miał on ze sobą 25 tys. żołnierzy. W połowie lutego połączył się z Kozakami Antona Żdanowicza w sile 10 tys. wojska. Przez Kraków dotarł do Warszawy, a gdy Dania zaatakowała Szwecję Rakoczy został osamotniony i postanowił się wycofać. Na naradzie w Łańcucie ustalono, że Czarnecki podąży za Rakoczym, a Jerzy Lubomirski i Stanisław Potocki zagrodzą im drogę. Polskie wojska w sile 10 tys. wojsk zaatakowały trzykrotnie większe siły kozacko – siedmiogrodzkie.

Czytaj także: Powstańcy na profilowe!

Bitwa

Czarnecki rozpoczął to co najbardziej lubił – wojnę szarpaną. Dopadł Rakoczego pod Magierowem na północ od Lwowa. Polska straż przednia zaatakowała i pokonała siedmiogrodzką straż przednią, po czym przystąpiła do plądrowania taborów. W tym czasie przybył na czele tylnej straży Rakoczy i przepędził Polaków. Wkrótce na Rakoczego ruszył Czarnecki, co zmusiło go do wycofania się z pola bitwy w kierunku Żółkwi.
Po bitwie

Następnego dnia wielu Węgrów, Kozaków, Wołosów i Mołdawian potopiło się przy przeprawie przez Pełtew. Pod Pohajcami Czarnecki powiększył siły i ruszył na Rakoczego. Później Rakoczego opuścili Kozacy. Pod Czarnym Ostrowem 20 lipca 28 tys. siły polskie pokonały 40 tys. siły Rakoczego, a 23 lipca 1657 r. podpisano układ pokojowy.

Fot. Juliusz Kossak – Czarnecki pod Płockiem | Wikipedia x 5, kolaż ŁC