Sławomir Mrożek nie żyje

Dziś (15 sierpnia) w wieku 83 lat zmarł dramatopisarz, prozaik oraz rysownik Sławomir Mrożek. Był autorem satyrycznych opowiadań i tekstów dramatycznych o tematyce filozoficznej, politycznej, obyczajowej i psychologicznej.

Sławomir Mrożek urodził się 29 czerwca 1930 r. Borzęcinie. Jego ojciec był urzędnikiem pocztowym. Sławomir Mrożek ukończył Gimnazjum Nowodworskiego w Krakowie, był studentem architektury, filozofii orientalnej i sztuki. Od 1950 r. współpracował z Dziennikiem Polskim, teatrem Bim – Bom, Krakowskim Teatrem Satyryków  oraz Kabaretami Szpak i Piwnica pod Baranami.

W 1950 r. zadebiutował jako rysownik i otrzymał nagrodę Szpilek, a trzy lata później jako autor tekstów. Jego pierwszym dramatem teatralnym była sztuka Policja z 1958 r., a utwór Tango z 1964 r. przyniósł mu światową sławę. W 1963 r. wyemigrowal do Francji, następnie USA, Niemczech, Włoch (przez 8 lat pracował w Rivierze) i Meksyku (ostatnie 7 lat na emigracji w Epifanii). Nie wchodził w konflikt z władzami kraju chcąc mieć kontakt z czytelnikami, aż do 1968 r., kiedy to potępił w paryskiej Kulturze interwencję w Czechosłowacji. Przez kolejne 5 lat był zakazany w Polsce, aż do 1973 r., kiedy to zniesiono. W 1981 r. potępił wprowadzenie stanu wojennego oraz zastrzegł wystawianie i publikowanie swoich dzieł w kraju, w którym święciły triumfy.  W 1996 r. powrócił do Polski. W 2002 r. przeżył udar mózgu. W 2008 r. wyemigrował do Nicei.

Czytaj także: „Śmiech jest dla duszy tym samym, czym tlen dla płuc” – wspomnienie Louisa de Funes z okazji 100. rocznicy urodzin

Odznaczony został Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1997 r.), francuską Legią Honorową (2003 r.), medalem Gloria Artis (łac. chwała artystom, 2010 r.) oraz medalem Ecce Homo (łac. jestem człowiekiem, 2012 r.). W 2012 r. został nagrodzony tytułem doctora honoris causa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.

Wśród jego zbiorów opowiadań są Opowiadania z Trzmielowej Góry (1953), Półpancerze praktyczne (1953), Słoń (1957), Wesele w Atomicach (1959), Deszcz (1962), Dwa listy i inne opowiadania (1970), Opowiadania (1981), Donosy (1983) oraz Śpiąca Królewna, Woda, Ostatni husarz i Zeszyt.

Autor ma na swoim koncie liczne dramaty: Policja (1958), Męczeństwo Piotra Oheya (1959), Indyk (1960), Na pełnym morzu (1961), Karol (1961), Strip-tease (1961), Zabawa (1962), Kynolog w rozterce (1962), Czarowna noc (1963), Śmierć porucznika (1963), Tango (1964), Der Hirsch (1965), Racket Baby (1965), Poczwórka (1967), Dom na granicy (1967), Testarium (1967), Profesor (1968), Drugie danie (1968), Szczęśliwe wydarzenie (1971), Rzeźnia (1973), Emigranci (1974), Garbus (1975), Serenada (1977), Lis filozof (1977), Polowanie na lisa (1977), Krawiec (1977), Lis aspirant (1978), Pieszo (1980), Vatzlav (1982), Ambasador (1982), Letni dzień (1983), Alfa (1984), Kontrakt (1986), Portret (1987), Wdowy (1992), Miłość na Krymie (1993), Wielebni (2000), Piękny widok (2000) oraz Karnawał, czyli pierwsza żona Adama (2013).

Z innych powieści Sławomir Mrożek napisał Maleńkie lato (1956) oraz Ucieczka w południe (1961). Jest autorem zbioru felietonów pt. Małe listy (1981), Dziennik powrotu (2000) oraz Małe listy (2000). Mrożek napisał też trzy scenariusze filmowe: Wyspę róż (1975), Amora (1978) oraz Powrót (1994). Do zbioru innych publikacji należą Rysunki (1982), Baltazar, autobiografia (2006), Człowiek według Mrożka. Rysunki (1950-2000), Tango z samym sobą. Utwory dobrane  (2009), Dziennik. Tom 1. 1962-1969 (2010) oraz Listy (2011).

Fot. Wikimedia | Michał Kobyliński