Od dzisiaj Kościół Katolicki ma „nowego” Orędownika. Podczas Mszy Świętej na Placu Świętego Piotra w Watykanie, papież Franciszek wyniósł na ołtarze błogosławionego Jana Pawła II. Papieża Polaka, którego po śmierci zaczęto nazywać Wielkim.
18 maja 1920 roku przychodzi na świat drugi syn Karola i Emilii z domu Kaczorowskiej – Karol Józef Wojtyła. Niecały miesiąc później – 20 czerwca, w kościele parafialnym w Wadowicach, przyszły papież został włączony przez chrzest do Kościoła Katolickiego. Rodzina Wojtyłów żyła skromnie, utrzymywana z pensji ojca, który był oficerem. Matka, która zmarła, gdy Karol miał zaledwie 9 lat, pracowała dorywczo jako szwaczka. Starszy brat – Edmund – po zakończeniu edukacji w Wadowicach udał się na studia medyczne. Zmarł w 1934 roku w wieku 27 lat zarażony szkarlatyną. Państwo Wojtyłowie mieli także córkę – Olgę, która zmarła kilka godzin po porodzie. Od młodości Wojtyła uwielbiał sport oraz interesował się turystyką. Lubił grać w piłkę nożną oraz jeździć na nartach, nie stronił od wycieczek po malowniczych okolicach swojej miejscowości.
Czytaj także: 115 lat temu urodził się kard. Stefan Wyszyński
Po zdaniu egzaminów wstępnych Karol wstąpił do Męskiego Gimnazjum w Wadowicach, w którym w 1938 roku otrzymał świadectwo dojrzałości. Przez cały okres nauki przyszły papież wyróżniał się pilnością oraz pobożnością. W pierwszej klasie, za namową katechety, został ministrantem. Ta decyzja miała wielki wpływ na dalsze życie Karola. Oprócz codziennej Mszy świętej oraz służeniu przy ołtarzu wielką miłością Wojtyły był teatr, a pierwsze kroki aktorskie stawiane były na przedstawieniach organizowanych przez Kółko Teatralne. Pasja do teatru i zamiłowanie do literatury obecne były również przez cały pontyfikat. Po zdaniu matury rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim i wraz z ojcem przeprowadził się do Krakowa. O swoich latach młodzieńczych, rodzinie i znajomych, Karol Wojtyła tak napisał w swoim testamencie:
W miarę, jak zbliża się kres mego ziemskiego życia, wracam pamięcią do jego początku, do moich Rodziców, Brata i Siostry (której nie znałem, bo zmarła przed moim narodzeniem), do wadowickiej parafii, gdzie zostałem ochrzczony, do tego miasta mojej młodości, do rówieśników, koleżanek i kolegów ze szkoły podstawowej, z gimnazjum, z uniwersytetu (…) do osób, które Pan mi szczególnie powierzył – wszystkim pragnę powiedzieć jedno: „Bóg Wam zapłać”!
Okres wojny zabrał młodemu Wojtyle młodość i możliwość studiowania, a w 1941 roku ojca. Wszystkie przeciwności nie przeszkodziły jednak w tajnych kompletach i kontynuowaniu pasji aktorskiej. W 1941 roku powstaje Teatr Rapsodyczny pod kierownictwem Mieczysława Kotlarczyka. Miłość do sztuki aktorskiej Karol musiał pogodzić także z pracą, jako robotnik w zakładach chemicznych Solvay: początkowo w kamieniołomie a następnie w oczyszczalni wody. W 1942 roku Karol Wojtyła oznajmia swoim przyjaciołom, że odchodzi z teatru i wstępuje do Seminarium Duchownego w Krakowie. Podjęcie tej decyzji było bardzo trudne, szczególnie w warunkach okupacji niemieckiej, gdzie młody Karol miał świadomość, czym jest służba kapłańska.
Miłość mi wszystko wyjaśniła,
Miłość wszystko rozwiązała –
dlatego uwielbiam tę Miłość,
gdziekolwiek by przebywała…
W Uroczystość Wszystkich Świętych, 1 listopada 1946, z rąk Kardynała Sapiechy, Karol Wojtyła otrzymał święcenia kapłańskie. Następnego dnia, w Kaplicy św. Leonarda na Wawelu, Wojtyła odprawia swoją pierwszą Mszę Prymicyjną w intencji rodziców. Widząc inteligencję i zaangażowanie młodego kapłana, Kardynał Sapiecha wysyła Karola na studia, na Pontificium Athenaeum Internationale Angelicum w Rzymie (obecnie Uniwersytet św. Tomasza z Akwinu, mający swoją historię od 1222 r.). W 1948 broni rozprawy doktorskiej zatytułowanej „Problem wiary u św. Jana od Krzyża„. Po odbytych studiach i powrocie do kraju rządzonego przez komunistów, ksiądz Karol został skierowany do parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Niegowici. Będąc wikariuszem miał bardzo dobry kontakt z młodzieżą, którą często zabierał na piesze wycieczki i spływy kajakowe. W 1949 roku otrzymuje dekret o przeniesieniu do Krakowa do parafii św. Floriana, gdzie również działał z młodzieżą, która zaczęła nazywać go „wujkiem”. Podczas jednego ze spływów przyszła informacja o nominacji na biskupa.
Mimo obowiązków wikariusza oraz nierzadkim spotkaniom z młodzieżą, Wojtyła znalazł czas na dokończenie pracy habilitacyjnej oraz poświęcał się pisaniu esejów filozoficznych. Komunistyczne Ministerstwo Oświaty nie uznało habilitacji, mimo zgody Rady Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Karol Wojtyła był także wykładowcą Seminariów Duchownych w Krakowie (seminaria diecezji krakowskiej, częstochowskiej oraz katowickiej), a także Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
Sakrę biskupią przyjął 28 września 1958 roku z rąk arcybiskupa Baziaka, ówczesnego metropolity lwowskiego i administratora apostolskiego archidiecezji krakowskiej. Dewiza przyjęta podczas konsekracji brzmiała: „Totus Tuus”, czyli Cały Twój i kierowana była do Maryi (na zdjęciu herb kardynalski Karola Wojtyły). Dewiza ta towarzyszyła także w Watykanie, podczas całego pontyfikatu. Jako biskup Wojtyła odpowiedzialny był za środowiska inteligencji. 13 stycznia 1964 roku mianowany został arcybiskupem metropolitą krakowskim, a 28 czerwca 1967 papież Paweł VI wyniósł Karola Wojtyłę do godności kardynalskiej. Jako pasterz krakowski spotykał się z ludźmi i był z nimi blisko. Brał czynny udział w spotkaniach Episkopatu Polski oraz współpracował z Prymasem Stefanem Kardynałem Wyszyńskim. Jako wybitny profesor brał czynny udział w II Soborze Watykańskim. W 1976 roku głosił rekolekcje wielkopostne na zaproszenie papieża Pawła VI. W 1978 roku brał udział w dwóch Konklawe – po śmierci wspominanego już Pawła VI oraz Jana Pawła I, którego pontyfikat trwał zaledwie kilkanaście tygodni. 16 października 1978 cały świat usłyszał Habemus Papam. Karol Wojtyła przyjął imię Jan Paweł II.
Przez 27 lat pontyfikatu Jan Paweł II zawierzał Bogu problemy całego świata. Jako papież wprowadził Kościół w Nowe Tysiąclecie. Odbył ponad 100 podróży zagranicznych na wszystkie kontynenty, co wyróżniało cały Jego pontyfikat. Nazywany był przez to Papieżem Pielgrzymem. Bliska jego sercu była także Polska. Papież odwiedził Ojczyznę 8 razy, po raz pierwszy w 1979 roku. Podczas drugiej pielgrzymki, w Warszawie, Papież zwrócił się do rodaków słowami:
Wołam, ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja, Jan Paweł II, papież. Wołam z całej głębi tego Tysiąclecia, wołam w przeddzień Święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi: Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!
W 1991 roku rozpadł się Związek Sowiecki. To właśnie Jan Paweł II uznawany jest za osobę, która zaczęła „odnawiać oblicze ziemi” i przyczyniła się do upadku komunizmu we Wschodniej Europie. Jan Paweł II, oprócz potępiania komunizmu, negował także teologię wyzwolenia, tak bardzo silną w Ameryce Południowej. Oprócz pielgrzymek, Papież spotykał się z przedstawicielami różnych religii. Do największego spotkania ekumenicznego doszło w Asyżu. Jako pierwsza głowa Kościoła Katolickiego: odwiedził synagogę i meczet, ucałował Koran, a podczas swojej podróży do Ziemi Świętej modlił się pod Ścianą Płaczu. Papieżowi bardzo zależało na pielgrzymce do Rosji, niestety nie doszło to nigdy do skutku.
13 maja 1981 roku cały świat zamarł na wiadomość o zamachu na Ojca Świętego. Podczas audiencji generalnej na Placu Św. Piotra, Jan Paweł II został dwukrotnie postrzelony przez tureckiego zamachowca Ali Agcę. Po przewiezieniu do szpitala w Gemelli, operowano papieża przez kilka godzin, gdyż jedna kula trafiła w brzuch a druga w rękę. Przeprowadzone śledztwo nie dało jednoznacznego wyniku, prawdopodobnie za zamachem stał Związek Sowiecki. Jan Paweł II, pełen miłosierdzia, spotkał się ze swoim niedoszłym zamachowcem i podczas długiej rozmowy, wybaczył mu. Rok później w Fatimie nastąpiła druga próba zamachu przeprowadzona przez belgijskiego księdza. To własnie w tym miejscu 13 maja 1917 roku rozpoczęły się objawienia Maryi i to właśnie dzięki niej i jej orędownictwu Papież przeżył. Jak sam mówił: Jedna ręka strzelała, a inna kierowała kule.|
Organizm Jana Pawła II wyniszczony ciężką pracą podczas II wojny światowej oraz następstwami po zamachu zaczął słabnąć. W 1992 roku u Papieża zdiagnozowano postępującą chorobę Parkinsona, w tym samym roku usunięto guz na jelicie grubym. Ojciec Święty, mimo iż sam chorował, pochylał się nad innymi cierpiącymi. Ustanowił Światowy Dzień Chorego. Przy każdej wizycie w szpitalu w Gemlli, gromadziły się tłumy młodzieży, którą tak bardzo kochał. Nie zapominając o młodych ludziach, Jan Paweł II ustanowił dla nich Światowy Dzień Młodzieży. Załamanie zdrowotne nastąpiło po przebytym przeziębieniu, na początku 2005 roku. Mimo starań i prób leczenia, Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21:37. Jedne z ostatnich słów, jakie wypowiedział brzmiały: „Pozwólcie mi iść do domu Ojca”. W czasie swojej ostatniej drogi nie zapomniał także o młodzieży, do której skierował słowa: „Szukałem was, teraz Wy mnie znaleźliście”.
Amen.
(na chwilę przed śmiercią)
Pogrzeb odbył się 8 kwietnia, celebrowany był przez kilkuset kapłanów: kardynałów, arcybiskupów i biskupów oraz patriarchów katolickich Kościołów Wschodnich. Głównym celebransem był późniejszy papież, Joseph Kardynał Ratzinger. Wymowny gest nastał na zakończenie uroczystości pogrzebowych, kiedy otwarta księga Pisma Świętego zamknęła się pod wpływem wiatru, co odczytano jako zamknięcie rozdziału życia Karola Wojtyły. W swoim testamencie Papież zapisał, że pragnie być złożony z uwzględnieniem woli kardynała Dziwisza oraz Rodaków. Doczesne szczątki spoczęły w podziemiach Bazyliki Świętego Piotra obok, jak głosi tradycja, grobu św. Piotra. Podczas uroczystości związanych z beatyfikacją, otworzono grób i przeniesiono trumnę z ciałem do Bazyliki, gdzie wystawiona została na widok publiczny. 2 kwietnia 2011, po Mszy beatyfikacyjnej, ciało Jana Pawła II spoczęło w Kaplicy Świętego Sebastiana w Bazylice św. Piotra w Rzymie.
Podsumowaniem życia i posługi Świętego Jana Pawła II Wielkiego niech będą słowa, które wypowiedział Stanisław Kardynał Dziwisz, wieloletni sekretarz i przyjaciel papieża:
Na naszej polskiej ziemi przyszedł na świat człowiek, którego życie okazało się wyjątkowym darem dla Kościoła i całego świata.
Temu człowiekowi było na imię Karol.
Karol Wojtyła.
Fot.: Eric Draper /wikimedia commons
Film: YouTube
