Jak budowano Wieżę Eiffla w Paryżu

W dniu 31 marca 1889 roku w Paryżu oficjalnie otwarto Wieżę Eiffla. Konstrukcja ta, wykonana w większości z żelaza, miała być atrakcją na Wystawę Światową, która odbywała się w stolicy Francji. Dzieło projektu Gustave’a Eiffela po 20 latach od wystawy miało zostać rozebrane, jednak dzięki staraniom samego architekta oraz wielu osobistości ze świata nauki i sztuki, planów tych zaniechano.

Koncepcja architektoniczna konstrukcji powstała w biurze architektonicznym Gustave’a Eiffela z inspiracji jego dwóch pracowników: Maurica Koechlin i Émila Nouguier. Wbrew powszechnie panującej wtedy opinii o żelazie jako o materiale budowlanym niższej kategorii, to właśnie takie tworzywo miało tu swój główny udział. Ostateczny kształt projektu został zatwierdzony i opatentowany 18 września 1884 roku. Budowa rozpoczęła się w 1886 roku po wcześniejszym odkupieniu przez Eiffela praw autorskich od swoich współpracowników. Największym problemem był wybór docelowej lokalizacji obiektu, ze względu na specyficzne wymagania dotyczące gruntu. Ostateczny wybór padł na Pola Marsowe, gdzie aż do czerwca 1887 roku trwały prace adaptacyjno – niwelujące teren oraz wykopy fundamentów. Kolejną trudnością, z którą musieli zmierzyć się konstruktorzy, były liczne protesty mieszkańców Paryża, w tym najsłynniejszy z nich tzw. „Protest artystów”. Wielu ówczesnych tuzów życia kulturalnego francuskiej stolicy, krytykowało konstrukcję za jej „barbarzyństwo” i „prymitywizm”, przytłaczający swoim ogromem takie budowle jak Notre-Dame, Sainte-Chapelle czy wieża Tour Saint-Jacques. Mimo protestów osobistości takich jak: Guy de Maupassant, Leconte de Lisle czy twórca słynnej Opery Paryskiej – Charles Garnier, prace postępowały dalej. 31 marca 1889 roku Gustave Eiffel osobiście wywiesił na wieży flagę francuską, ogłaszając tym samym ukończenie projektu.

Wraz z upływem czasu powracała koncepcja demontażu konstrukcji, uważanej jeszcze wtedy za zbyteczną i określaną mianem „merkantylistycznego bibelotu”. Wraz z zainstalowaniem na niej laboratorium aerodynamicznego i stacji meteorologicznej, a w późniejszym czasie również telegrafu bezprzewodowego na potrzeby francuskiej armii, dalsze istnienie obiektu było przesądzone. Bardzo dużą zasługę w ocaleniu budynku miał polski filozof i wynalazca – Julian Leopold Ochorowicz, który wraz ze swoimi współpracownikami umieścił tam telegraf, wykazując dużą użyteczność konstrukcji. Wieża przeszła gruntowną renowację w latach 1980–1985. Do tej pory stanowi ona jedną z najważniejszych atrakcji turystycznych Paryża, obejrzaną przez ponad 200 milionów ludzi.