27 września 1331 roku, miała miejsce bitwa pod Płowcami. Było to starcie między wojskami krzyżackimi, a polskimi pod dowództwem króla Polski Władysława Łokietka.
Czytaj także: 76. rocznica bitwy pod Krasnobrodem
Krzyżacy coraz agresywniej naciskali na Polskę. W lipcu 1331 roku ponownie urządzili wyprawę łupieżczą na ziemie koronne. Łokietek nie czekając organizował obronę. Mimo tego, iż nie dysponował takimi siłami jak zakon, szedł za nim krok w krok, czekając dogodnej okazji na atak. Jego cierpliwość została nagrodzona, armia krzyżacka podzieliła się na trzy części. Król stanął obok traktu obozem i przepuścił dwie grupy wojsk zakonnych. Po przejściu drugiej ruszył szybko traktem i obsadził wieś Płowce, a sam stanął z resztą sił z tyłu. Ostatnia grupa wojska zakonu pod dowództwem Altenburga, spodziewając się ataku sił polskich od tyłu, została całkowicie zaskoczone przez oddziały, które znalazły się przed nimi. Krzyżacy zostali zaatakowani z dwóch stron, mimo przewagi liczebnej i zaskoczenia, wojska zakonu stawiały zacięty opór i dopiero po kilu godzinach Łokietkowi udało się ich otoczyć i zmusić do poddania.
Krzyżakom udało się zawiadomić dwie przednie grupy o ataku, które zawróciły i ruszyły pod Płowce. Pierwsza dotarła grupa Luterberga, jednak został pokonana i rozpoczęła odwrót. Gdy przybyła pierwsza grupa zapadły już ciemności, które przerwały dalsze walki.
Bitwa pod Płowcami była pierwszym zwycięstwem wojsk polskich nad zakonem w otwartym polu.
Źródło artykułu: historykon.pl- kalendarium
Na obrazie Władysław Łokietek i legendarny polski rycerz Florian Szary po bitwie pod Płowcami
Foto: WikiCommons
