96-lecie polskich pancerniaków

17 czerwca 1919 r. do Polski przybył z Francji 1. pułk czołgów. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Dzień ten jest w Polsce obchodzony jako Święto Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych – Dzień Czołgisty.

1. Pułk Czołgów powstał wiosną 1919 r. we Francji z rozkazu generała broni Józefa Hallera. Sprzęt i dowódców Polacy otrzymali z francuskiego 505. Pułku Czołgów. Była to pierwsza polska jednostka pancerna. Pułk liczył 45 oficerów, 112 podoficerów i 684 szeregowców. Miał do dyspozycji 120 czołgów francuskich Renault FT 17, 41 samochodów, 7 ciągników i 10 motocykli.

W czerwcu 1919 r. jednostka opuściła transportem kolejowym miejscowość Martigny les Bains i zmierzała do Łodzi. 17 czerwca przekroczyła granice Polski. Chrzest bojowy jednostka przeszła pod Bobrujskiem i razem z 2. Dywizją Strzelców Wielkopolskich – zdobyła miasto. W walkach pod Dynenburgiem (Łotwa) 27 – 28 września 1919 r. jednostka walczyła razem z 5. pułkiem piechoty Legionów tracąc jedynie 2 czołgi.
Jednostka w walkach na froncie wschodnim straciła jedynie 6 czołgów. Jedna z kompanii walczyła w 1921 r. w powstaniu śląskim.

W okresie pokoju 1. batalion trafił do Lwowa, a następnie do Warszawy. 2. batalion do Białegostoku, później do Krakowa, a ostatecznie do Żurawicy, a. 3 batalion trafił do Biedruska, by potem znaleźć się w Poznaniu. Poprzez wiele reogranizacji pułk został zlikwidowany, jego 1. batalion był przemianowany na 7. Dywizjon Samochodowy, 1. Batalion Czołgów i Samochodów Pancernych, a później na 1. Batalion Pancerny.

Czytaj także: Rajd pieszy im. Wincentego Sowy ps. „Vis” w Janowie Lubelskim

 Fot.: Polskie czołgi pod Dynenburgiem/commons.wikimedia.org