77 lat temu komuniści rozpoczęli dokonywanie mordu na polskich jeńcach wojennych. Rozstrzelano prawie 22 tys. Polaków: oficerów, policjantów, naukowcy i lekarzy.
Polacy trafili do niewoli sowieckiej po agresji Związku Sowieckiego na Polskę we wrześniu 1939 r. Decyzję o zamordowaniu Polaków podjęły najwyższe władze ZSRS w tajnej uchwale Biura Politycznego KC WKP(b).
Zabijano osoby uznane za „wrogów władzy sowieckiej”. Decyzje o tym kto jest „wrogiem” podjął Ławrietnij Beria – szef NKWD – wysyłając 2 marca 1940 r. notatkę do Stalina, w której informował o osobach, które powinien zostać zgładzone.
Czytaj także: Represje sowieckie wobec Polaków 1939-1941
Ofiary mordowano strzałem w tył głowy z broni krótkiej. Wykonawcami okrutnych rozkazów była policja polityczna NKWD.
Przez cały czas władze sowieckie zaprzeczały o dokonaniu zbrodni. Odpowiedzialnością za nią obarczały Niemców. Dopiero w 13 kwietnia 1990 r. oficjalnie przyznały się do tego, stwierdzając, że była to „jedna z ciężkich zbrodni stalinizmu”.
Dwa lata później 14 października prezydent Rosji Borys Jelcyn przekazał Lechowi Wałęsie kopie dokumentów, w której znajdowała się wcześniej wspomniana uchwała komunistów, mówiąca o dokonaniu mordu. Materiały te znajdują się w publikacji „Katyń. Dokumenty z ludobójstwa”.