Człowiek od zarania dziejów posługuje się symbolami. Znaki graficzne noszą w sobie ukryte metafizyczne znaczenia. W zależności od potrzeb oraz tradycji zakorzenionych w określonych społecznościach (terytorialnych, etnicznych, religijnych, etc.) sens poszczególnych znaków nabiera wartości. Niezwykle interesującą w poznaniu jest symbolika wykorzystywana w heraldyce państwowej. Szczególnie naszej, polskiej.
Polska tradycja heraldyczna, przez cały czas swojego istnienia, trwale nawiązuje do nieznanego z gatunku ptaka, najprawdopodobniej orła, z denara Bolesława Chrobrego. Wraz z rozwojem standardów europejskich oraz przywiązywania większej uwagi do znaczenia atrybutów przypisywanych sztandarom i herbom, polski Orzeł zyskał najbardziej szlachetne przymioty wizerunku. W okresie pierwszych królów elekcyjnych, stracił koronę otwartą, na rzecz korony zamkniętej kabłąkami. Symbolizowała ona niezależność od krajów Europy oraz pełną suwerenność. Corona causa zwieńczona krzyżem, cechowała pobożność narodu katolickiego, szukającego oparcia w Bogu i wartościach chrześcijańskich. W szponach orła coraz częściej pojawiały się symbole władzy królewskiej: berło oraz jabłko.
Ostateczny upadek Rzeczpospolitej w 1795 roku zabił dumnego polskiego Orła. Polityka trzech zaborców inkorporowała herb Polski, wpychając go w cień swoich wizerunków. Każdy z agresorów oderwał Orłowi bezpowrotnie atrybuty królewskie oraz krzyż, narzucając jednocześnie swoje religie i tradycje kulturowe. Ponowne rozerwanie korony polskiej na zawsze miało symbolizować zależność naszych ziem od zaborczych imperiów.
Na niepodległość Polacy czekali do 1918 roku, kiedy to Roman Dmowski, Ignacy Paderewski oraz Józef Piłsudski swoimi działaniami przynieśli długo oczekiwaną wolność. Polski Orzeł Biały powrócił na swoje miejsce po uchwale Sejmu z dnia 28 sierpnia 1919 roku i miał obowiązywać do czasu ustanowienia nowej konstytucji. Na polskie sztandary powrócił prawdziwy Orzeł, ze złotymi szponami i dziobem, z koroną zamkniętą, zwieńczoną krzyżem, z wysoko uniesionymi skrzydłami. Pomimo wielokrotnych ataków na jego stronę graficzną, najwierniej nawiązywał do swojego poprzednika z czasów panowania ostatniego króla.
Nowo przyjęta ustawa z 1927 roku definitywnie zakończyła okres bytowania polskiego Orła Białego, podkreślającego pod każdym względem suwerenność. Ponownie dopuszczono się otwarcia korony, usunięcia symbolu krzyża oraz dodania pięcioramiennych gwiazd na skrzydłach ptaka. Autorem nowoczesnego herbu był profesor Zygmunt Kamiński, malarz, absolwent założonej przez Rosjan – Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. Warto zauważyć, że mistrzem Kamińskiego był malarz Ferdynand Ruszczyc, syn zasłużonego kapitana wojsk carskich. Data powstania godła oraz akceptacji projektu ściśle wiązała się z rozpoczęciem okresu rządów sanacji w Polsce oraz przekazania urzędu Prezesa Rady Ministrów przez masona Kazimierza Bartela, marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu.
Z rokiem 1944, w wyniku kolejnej klęski Narodu Polskiego, herb ponownie zmieniono. Usunięto całkowicie koronę, symbolicznej mocy nabrały pięcioramienne gwiazdki, znane z sztandarów sowieckich, masońskich, iluminatów oraz urzędów NKWD, UB, później KGB. Projektantem powyższego godła był również Zygmunt Kamiński.
O prawdziwym Orle Białym nie zapomniał Rząd RP na Uchodźstwie, który Dekretem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 listopada 1956 roku umieścił na głowie Orła zamkniętą koronę zwieńczoną krzyżem.
Upadek Związku Sowieckiego i przywrócenie Polsce domniemanej niepodległości, dały nadzieje na przywrócenie prawdziwego Orła Białego. Suwerennego, akcentującego silnie przywiązanie do wartości katolickich. Wzór nowego godła został wprowadzony dopiero 22 lutego 1990 roku. Orzeł dostał koronę! Lecz otwartą i bez krzyża. Na opuszczonych do nurkowania skrzydłach pozostały sowieckie gwiazdki.
Artykuł pojawił się również na portalu myśl24.pl
Fot. wikimedia commnos
