Mało jest takich pisarzy, którzy wykształcenie zdobyte na studiach wykorzystują w swoich powieściach. Takim pisarzem był Umberto Eco. Potrafił w swoich powieściach wykorzystać wiedzę nt. estetyki, semiotyki, , teorii literatury, historii, historii kultury, biblistyki i teologii. Niestety nie przeczytamy już jego nowych tekstów. Umberto Eco zmarł 19 lutego 2016 roku w Mediolanie. Miał 84 lata. Informację przekazała rodzina zmarłego.
Mediewista
Umberto Eco urodził się 5 stycznia 1932 roku w Alessandri. Był synem Giulio Eco i Giovanny Biso. Uczył się w salezjańskiej szkole. Był studentem Uniwersytetu w Turynie, gdzie początkowo chciał studiować prawo. Zmienił jednak zainteresowania ku średniowiecznej filozofii i literaturze. Po studiach przestał wierzyć w Boga. Naukowo zajął się także semiotyką. Pracował m.in w Bolonii. Wykładał także na Harvardzie, Cambridge, Columbia University, Yale. Otrzymał kilkadziesiąt honorowych doktoratów m.in. ASP w Warszawie, Uniwersytetu Łódzkiego, uczelni w takich miastach jak: Paryż, Glasgow, Sofia, Upsaala, Nowy Jork, Waszyngton. Uhonorowały go praktycznie najważniejsze uczelnie świata. Opublikował kilkanaście prac naukowych w dziedzinie estetyki, semiotyki, filozofii, medioznastwa, mnóstwo esejów i felietonów. Wiele z nich wydano także po polsku. Był erudytą (określano go, że „wiedział wszystko”). Bibliofil, jego kolekcja liczyła tysiące książek.
Czytaj także: Niezwykły życiorys kpt. Władysława Nawrockiego
Pisarz
Eco to jednak przede wszystkim bardzo popularny pisarz i każda jego książka stawała się szybko bestsellerem. Jego pierwsza popularna książka „Imię Róży” (1980, wyd. polskie 1987), opowiadająca o serii zabójstw w benedyktyńskim klasztorze została rychło zekranizowana (zagrali w niej Sean Connery czy Christian Slater). Powieść ta, wykorzystująca wiedzę autora na temat średniowiecza (m.in. zawiłości teologiczne, niechęć franciszkanów i dominikanów itd.), mimo ubarwienia postaci Bernarda Gui, uczyniła go sławnym na całym świecie. Kolejne jego pozycje to: „Wahadło Foucaulta” (1988, pol. 1993), „Wyspa dnia poprzedniego” (1994, pol. 1995), „Baudolino” (2000, pol. 2001), „Tajemniczy promień królowej Loany” (2004, pol. 2005), „Cmentarz w Pradze” (2010, pol. 2011). Ostatnia jego powieść to „Temat na pierwszą stronę” (2015, pol. 2015). Sam o sobie powiedział:
Teraźniejszość znam wyłącznie z ekranu telewizyjnego, natomiast średniowiecze – bezpośrednio
Wielokrotnie typowany do Nagrody Nobla, niestety nie zdążono go nią uhonorować.
Życie prywatne
Od 1962 roku jego małżonką była Renate Ramge, niemiecka nauczyciel sztuki. Mieli dwoje dzieci, syna i córkę.
Zmarł wieczorem 19 lutego 2016 roku w swoim domu w Mediolanie. Miał 84 lata.
Źr. tvn24.pl; umbertoeco.it; umbertoeco.com
Fot.: Wikimedia/Universita Reggio Calabria
Czytaj również: Władze Polski i Węgier ustanawiają Rok Solidarności Polsko – Węgierskiej
